دو سال پس از آغاز جنگ جهانی دوم یعنی در تاریخ ۲۵ اوت ۱۹۴۱ (سوم شهریور ۱۳۲۰) نیروهای اتحاد جماهیر شوروی و دولت انگلستان، علی رغم اعلام بی طرفی دولت ایران؛ در یک حمله ضربتی اقدام به بمباران شهرهای ایران و پیشروی در آن کرد.
در نیمه اول شهریور ۱۳۲۰ تهران را به تصرف درآوردند و با این شهر همچون یک شهر اشغال شده رفتار نمودند.
پس از تصرف تهران، رضاشاه تحت فشار نیروهای متفقین در تاریخ ۲۵ شهریور ۱۳۲۰ استعفانامه ی خود را مبنی بر کناره گیری از سلطنت اعلام و به اجبار، سلطنت را به پسرش محمدرضا پهلوی واگذار نمود.
کناره گیری رضاشاه از سلطنت تأثیری در خروج نیروهای بیگانه نگذاشت و ایران همچنان در اشغال نیروهای متفقین باقی ماند، ولی پس از چند سال، نیروهای متفقین زمان تخلیه نیروهای خود از ایران را دوم مارس ۱۹۴۶ (۱۲ اسفند ۱۳۲۴) اعلام نمودند که این وعده تا ماه ها پس از زمان اعلام شده عملی نگردید.
به عبارتی نیروهای متفقین، ایران را به مدت پنج سال در اشغال خود داشتند که یک سال آخر آن پس از پایان جنگ جهانی دوم بوده است۱.
نیروهای متفقین در سال هایی که ایران را در اشغال خود داشتند، دست تعدی به اموال و مایملک مردم شهر و روستا گشوده مشکلات عدیده ای برای مردم پدید آوردند.
مثلاً روستای کوچکی همچون ملارد که جمعیتی در حدود پانصد نفر داشت از تعدی آنان در امان نبوده است.
در گفتگو با برخی از سالخوردگان ملارد و این که چه خاطره ای از جنگ جهانی دوم دارند، موارد ذیل را یاد نمودند:
ـ یکبار چند تن از سربازان متفقین با یک گاری دو اسبه از جانب کرج به ملارد آمده و پس از گذشتن از مقابل قهوه خانه، به سمت علی شاه عوض (شهریار) رفته اند. مردم با دیدن آنان وحشت زده خود را پنهان نموده اند.
ـ یکبار چند تن از سربازان متفقین سوار بر اسب به ملارد آمده و از یکی دو نفر از اهالی ملارد تقاضای آب و علوفه برای اسب های خود نموده اند. اهالی ملارد که دچار رعب و وحشت گردیده بودند، اسب های آنان را علوفه داده و به خود آنان نیز آب و غذا می دهند. این سربازان در هنگام رفتن، مقدار زیادی علوفه و آذوقه نیز از خانه های مردم برداشته با خود می برند.
ـ سربازان متفقین در چند نوبت به ملارد وارد شده و به جبر و زور به منازل مردم وارد شده و نان و آذوقه آنان را به یغما برده اند.
ـ یکبار چند ماشین نظامی متفقین از مکانی که بعدها گاوداری کهبد در آنجا احداث گردید در حال گذر بوده اند که یکی از ماشین ها، چرخ هایش در گِل و لای زمین فرو می رود؛ سربازان متفقین به ملارد آمده و یکی از دو لنگه ی درِ قلعه ملارد را کنده و برای بیرون آوردن ماشین از آن بهره می گیرند و به اعتراض اهالی ملارد نیز توجهی نمی کنند.
آنان پس از بیرون آوردن ماشین، آن لنگه ی در را در گِل و لای زمین رها کرده و می روند. چون آن لنگه ی در، بر اثر فشار ماشین دچار شکستگی گردیده و غیر قابل مصرف بوده، اهالی از بازگرداندن آن به محل اولیه خود ابا می نمایند.
پی نوشت:
رک: مطبوعات فارسی دولت انگلستان در هند، فصلنامه رسانه، سال۱۲، ش۱، ص۱۲۰ـ۱۲۱.
برگه از وبلاگ ملاردی ها جناب آقای معین الدین محرابی
انتهای پیام/
