کلاه مردان بر سه قسم بود: نمدی، عرقچین و شاپو. عده ای کلاه نمدی و عده ای عرقچین بر سر می گذاردند. عده ای نیز از کلاه شاپو که کلاهی تمام لبه بود و به آن شاپگا می گفتند استفاده می کردند. مردان خانواده های اعیان و اشراف و ثروتمند کلاه شاپو بر سر می گذاردند و مردان خانواده های معمولی، بیشتر از عرقچین استفاده می کردند.
کفش مردان
گیوه: نوعی کفش که کف آن از چرم یا لاستیک های ضخیم بود و رویه ی آن از نخ های ضخیم پنبه ای بافته می شد. گیوه بر چند نوع بود. گیوه معمولی که غالباً از یزد، قم و ساوه می آوردند. گیوه کرمانشاهی که نوک آن پهن و کف آن از چرم بود. گیوه مَلکی که کف آن چرم و نوک آن باریک و برگشته بود و نوعی گیوه عالی و مرغوب که آن را گیوه سنجانی می گفتند. بیشتر اهالی ملارد قدیم گیوه می پوشیدند.
چارُق: کفش چرمی که بندها و تسمه های بلند داشت و به ساق پا بسته می شد و بیشتر توسط کارگران پوشیده می شد.
گالش: نوعی کفش لاستیکی که بیشتر در ایام بارندگی و گِل و لای بودن زمین مورد استفاده قرار می گرفت.
کفش چرمی: همانند کفش های چرمی که امروزه رایج است.
نعلین: نوعی دمپایی که کف آن چوبی و عقب نداشت و قسمت روی آن از چرم بود.
شلوار مردان
ـ بیشتر مردان در بیرون از منزل از نوعی شلوار به نام «بِز» که همانند شلوارهای کردی و با طنابی نازک بسته می شد استفاده می کردند.
کفش زنان
گالش: این کفش همانند گالش مردان بود و مورد استفاده آن نیز همان بود.
اُرسی: نوعی کفش چرمی و پاشنه دار که به نوعی از آن «نعل بخیه» می گفتند.
لباس زنان
لباس زنان ملارد قدیم عبارت بود از: شلوار، شلیته، روسری، چاقچور و چادر کمری.
زیورآلات زنان
از جمله زیورآلات زنان در ملارد قدیم، گوشواره ای بود که به آن گوشواره تخته ای می گفتند. این گوشواره، سنگین و تاجدار بود و به جهت سنگینی آن، هنگامی که به گوش می آویختند، توسط نخی آن را به دور گوش می بستند تا سنگینی آن باعث آسیب رساندن به گوش نشود.
برگه از وبلاگ ملاردی ها جناب آقای معین الدین محرابی
انتهای پیام/
